Skip to main content

Καταραμένη… απάθεια!


Έχουν περάσει τόσες μέρες από την τραγική μέρα της δολοφονίας των 13. Τα ψυχικά τραύματα δεν επουλώνονται και οι οικονομικές συνέπειες αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά εις βάρος – φυσικά – του απλού πολίτη. Συνέπειες καθοριστικές στον τρόπο ζωής  του ανθρώπου όπως η (2)ωρη (πολλές φορές και παραπάνω) διακοπή ρεύματος κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Ο λαός, δε φαίνεται να πτοείται από τις διάφορες «απογοητευτικές» δηλώσεις και ανεκπλήρωτες - μέχρι στιγμής - υποσχέσεις του προέδρου της Κυπριακής δημοκρατίας, αλλά ούτε από τις διάφορες κακοφημίες του καθενός που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη.  Καθημερινά, δίνει το δυναμικό του παρών έξω από το προεδρικό μέγαρο,  απαιτώντας επιτέλους από τους «ηγέτες» τη λήψη ευθυνών και την ικανότητα ως βασικό κριτήριο για την ανέλιξή τους στο χώρο της πολιτικής.  Έδειξε στους διάφορους πολιτικάντηδες ότι όσο κι αν νομίζουν ότι μπορούν να ξεγελάσουν το λαό με τους διάφορους εμετικούς τους ελιγμούς, είναι απλά γελασμένοι και πως κανένας δεν είναι πιο δυνατός από την οργή του λαού.


 Οι ίδιοι οι «αγανακτισμένοι» κατάργησαν αυτό τους το χαρακτηρισμό και  πλέον αυτοχαρακτηρίζονται ως «αφυπνισμένοι»!
Επιμονή και ελπίδα για κάτι καλύτερο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των αφυπνισμένων. Παρ’ όλα αυτά ήταν αναμενόμενο πως θα υπήρχε και η αντίθεση σ’ αυτήν την άποψη αλλά όχι και η ουδετερότητα. Ξαφνιάστηκα όταν ποωτοάκουσα από δικό μου, συγγενικό άτομο τη φράση «Μην ασχολείσαι με κόμματα» και «Είναι επικίνδυνα εκεί που πας.»(!) Προτιμότερο να άκουγα πως η κυβέρνηση είναι άξια και θα λάβει τις ευθύνες που της αναλογούν λίαν συντόμος παρά να προσπαθούσε να με αποτρέψει από τη δική μας επανάσταση, τη σύγχρονη «επανάσταση» του 2011. Αυτή η καταραμένη «ουδετερότητα», όχι μόνο από ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία από ‘μένα, αλλά και από συνομήλικούς μου, μαθητές,  που στα μάτια μου φαντάζει ως απλή απάθεια και βόλεμα, στο τέλος θα μας φάει! Με δικαιολογίες όπως «Δεν είμαι εγώ για τέτοια.», «Δεν ασχολούμαι με κόμματα.», «Όλα είναι στημένα.» και άλλα που δε θέλω ούτε να τα ακούω αποφεύγουν να έρθουν στη διαμαρτυρία, στην ευκαιρία του λαού να ακουστεί και καταφέρνουν να κρατούν μία στάση μισητής απάθειας απέναντι στην πολιτεία, αφήνοντας τον κάθε ανάξιο, ανίκανο, ασυνείδητο  πολιτικό να κάνει πάρτι πάνω στην πλάτη του.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβετε ότι πίσω από την αυθόρμητη διαμαρτυρία δεν κρύβεται κανένα κόμμα, κανένα συμφέρον. Μόνο η ελπίδα της ευημερίας της Κύπρου. Όσες φορές κι αν το ακούσετε, το ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, αλλά κλείνω με την ελπίδα πως θα σας προβληματίσω έστω και λίγο. Έστω και λίγο για να πείτε ΓΙΑΤΙ;

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ; 

* Το παρόν άρθρο έχει γραφεί από μέλος της ΕΦΕΝ
Αύγουστος 2011